Niestety, ale zakończylam seans z ogromnym rozczarowaniem. Sara od samego początku przez wszystkich jest sprowadzana do roli matki, mlecznej doliny, oazy dla dziecka. To, ile razy wybrzmiały nawiązania do sprowadzenia roli kobiety do tej domowej, niemogącej niczego istoty, która musi łamać racjonalne i profesjonalne zachowania astronauty to absurd. Ktoś kto tworzył ten film guzik wie o astronautach, ich żelaznej determinacji i przede wszystkim wyksztalceniu, cechach psychicznych i wspólpracy w grupie - to jak zarysowano Sarę w grupie jej kolegów - jako głupszą, słabszą, tę, ktora zapewne nie da rady, jest obrzydliwe. Astronauta ma bez watpienia zapewnioną badz może sobie spokojnie pozwolić na pomoc i wsparcie psychologiczne czy dobrego opiekuna dla dziecka. Poziom dysonansów jest koszmarnie potężny.
Samo otwarcie filmu ze sceną kąpieli córki stawia tezę, że Sara jest złą matką, bo marzeniem małej jest bycie wzorową mamą i posiadanie dużej rodziny. Przez cały film tylko kuksańce i podkopywania Sary. Nie było w tym projekcie wspierania kobiety.Tragicznie streotypowo. Brakowało jeszcze jakiegoś Polaczka złodziejaszka, bo beefcake amerykański był, Rusek wódziarz też. Jedyną pozytywną rzeczą w tym filmie była koncówka i wyświetlenie zdjęć astronautek w całej historii.
Choc non stop słyszymy w "Proximie" ca va, to w ogólnie nie jes ca va...